به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: بعد از برتری فرانسه مقابل مراکش یکی از سؤالات خبرنگاران از دشان در نشست خبری برنامهاش برای مهار مسی، ستاره آرژانتین در فینال بود. دو تیم چهار سال قبل در یک هشتم نهایی جام جهانی روسیه هم با هم روبهرو شدند که فرانسه با مهار مسی در یک بازی هیجانانگیز به برتری ۳-۴ رسید.
دشان به عادت همیشه از پاسخ صریح طفره رفت، ولی با مرور مصاحبههای قبلی سرمربی فرانسه میتوان بخشی از برنامههای احتمالیاش را حدس زد. نشریه «فرانس فوتبال» مدتی قبل گزارشی منتشر کرد که در آن دشان توصیههایش به بازیکنان پیش از آن بازی را بازگو کرده بود. هرچند دو تیم نسبت به چهار سال قبل تفاوتهایی دارند، ولی مرور این مصاحبه پیش از فینال حساس یکشنبه میتواند ما را با آنچه در ذهن این مربی زیرک و باتجربه میگذرد، تا حدودی آشنا کند. این بخشی از برنامههای فرانسه در ورزشگاه «کازان آرنا» برای مهار مسی و شکست آرژانتین از زبان دشان است:
ما فرصت کافی برای بررسی حریفان مرحله گروهی داشتیم، ولی فرصت ما برای آنالیز آرژانتین فقط سه روز بود. آنها در سه بازی اول با سه سیستم متفاوت بازی کرده بودند و ترکیب ثابتی نداشتند.
آنها کار تیمی فوقالعادهای نداشتند و نقاط قوتشان مسی، خلاقیت فردی و بازی درگیرانه بود. ما پس از جمعآوری مشاهدات به دو نظر کلی رسیدیم: آنها برای کنترل عمق دفاع در برابر حملات سریع آسیبپذیر بودند و دفاعشان بعد از «از دست دادن توپ» به خوبی شکل نمیگرفت. حتی میتوان گفت که تیمشان دو تکه میشد. آنها مدافعان سختگیری داشتند که در دوئلها موفق بودند، ولی در انتقال سریع از دفاع به حمله مشکل داشتند و باید از آن استفاده میکردیم.
نکته دوم وابستگی طراحی حملات آنها به مسی بود. هر چقدر میتوانستیم مسیرهای پاس به مرکز زمین را ببندیم، او کمتر صاحب توپ میشد و تأثیر کمتری بر بازی داشت.
برای تیم خودمان چیدمانی را از مدتی قبل در ذهن داشتم که ربطی به آرژانتین نداشت. ما مثل بازی دوم مقابل پرو (برد یک بر صفر) از سیستم ۲-۴-۴ استفاده کردیم. قرار شد این بار از بلاک دفاعی فشرده در عقب زمین (Low Block) استفاده کنیم تا فضاها و فاصله میان خطوط را ببندیم و در زمان انتقال از حمله به دفاع به دردسر نیفتیم. بازی با بلوک دفاعی میانه زمین دردسرساز است.
سایر اصول بازیمان بدون تغییر باقی ماند: در صورت از دست دادن توپ در بالای زمین بلافاصله پرس میکنیم وگرنه به شکل دفاعیمان برمیگردیم تا مالکیت را پس بگیریم.
مسی برای گرفتن توپ خیلی به میانه خطوط سر میزند، ولی او در بازیهای قبلی بیشتر در سمت راست خط حمله بازی کرده بود و ما هم بیشتر منتظر بودیم همانجا بازی کند. نقشه ما این بود که در مرکز زمین فشرده بازی کنیم و مسیر پاس به سمت کنار زمین باز باشد تا ارتباط مسی با ماسکرانو و بانگا (هافبکهای میانی آرژانتین در آن بازی) قطع شود. بخصوص ماسکرانو که فقط دنبال مسی میگشت و از هر ده توپ میخواست ۱۲ تا را به مسی بدهد! وظیفه گریزمان بود که بیشتر نزدیک ماسکرانو باشد، چه بخواهد جلوی دفاع بازی کند چه عقب برود و در فضای بین دو مدافع میانی قرار بگیرد.
همچنین باید مانع این میشدیم که مسی در شرایط یک در برابر یک قرار بگیرد، حتی زمانی که برای توپ گرفتن عقب مینشیند، چرا که میتواند بازیکن مقابلش را رد کند و شتاب بگیرد.
او وقتی در سمت راست توپ میگیرد، توپ را در عرض به همتیمیاش -معمولاً مهاجم نوک- پاس میدهد و با یک ضرب آن را پس میدهد تا شروع یک حرکت باشد یا پاس موجداری به عمق میفرستد. ما باید به هر روشی مانع این کار میشدیم. چطور؟ باید مطمئن میشدیم که همیشه دو نفر نزدیک او باشند و این نقش کانته را حیاتی میکرد تا مسیر مسی را ببندد یا کندتر کند. نفر دوم بر اساس شرایط بازی یک مدافع یا متوییدی (هافبک چپ) بود. اگر او احیاناً به سمت دیگر میرفت، وظیفه کانته به پوگبا محول میشد.
انتشار ترکیب آرژانتین نشان داد که مسی قرار است در پست ۹ بازی کند. این گزینه محتملی بود، چون قبلاً در بارسا یا تیم ملی به عنوان مهاجم نوک بازی کرده بود، با این حال غیرمنتظره بود.
شب قبل از بازی، وقتی با بازیکنان ترکیب اصلی جلسه گذاشتیم، سؤالات زیادی درباره مسی مطرح کردند. آنها همچنین درباره راههای آسیب زدن به آرژانتین بحث کردند. من هم نظراتم را گفتم و تصمیم گرفتم کانته به هافبک میانی چپ منتقل شود و پوگبا به هافبک میانی راست برود. این کمک میکرد که کانته نزدیک مسی باشد و پوگبا در سمت کیلیان بازی کند (امباپه در جام جهانی قبلی گوش راست بود). با این جابهجایی پوگبا راحتتر میتوانست کیلیان را در عمق پیدا کند؛ منطقهای که به سرعت میتواند خطرساز شود.
بازی مسی در پست شماره ۹ به نفع ما بود، چرا که قابل پیشبینیتر و کمخطرتر میشد. حتی اگر عقب مینشست، بیشتر پشت به دروازه بود و نمیتوانست خیلی آزاد باشد، چون دو مدافع میانی (واران و اومتیتی) به علاوه کانته در این منطقه بودند. از طرف دیگر آرژانتین بازیکن دیگری نداشت که به عمق بزند. دیماریا بازیکنی است که بیشتر دوست دارد توپ را در پایش بگیرد. بدین ترتیب لوکاس هرناندز (مدافع چپ) هم دغدغه مهار مسی را نداشت.
ما خیلی زود به کمک سرعت امباپه به آنها ضربه زدیم و پیش افتادیم. آرژانتین در نیمه اول موقعیت خطرناکی نداشت، ولی با شوت دقایق آخر دیماریا به گل تساوی رسید. در این صحنه ما خیلی عقب بودیم و با تأخیر روی پای او رفتیم. ما بهای محافظهکاری بیش از اندازه را پرداختیم، ولی بازیکنان بین دو نیمه گفتند که با عقب نشستن احساس امنیت بیشتری میکنند.
من سه نکته را به آنها گوشزد کردم: یک؛ آرژانتین بازیکنان باتجربه و جنگندهای دارد و در دام تحریک آنها نیفتید. سعی کنید با مدیریت بازی از آنها خطا بگیرید. دو؛ بیشتر شوت بزنید، حتی از پشت محوطه جریمه. اگر شرایط مناسب بود، بلافاصله بعد از تصاحب توپ از پاسهای خط شکن به عمق استفاده کنید. ۳؛ سعی کنید توپ را بیشتر حفظ کنید و بیشتر از عرض زمین استفاده کنید.
این به شروع خوب ما کمکی نکرد و بعد از سه دقیقه عقب افتادیم، ولی خوشبختانه این نتیجه دوام زیادی نداشت. آرژانتین بلافاصله بعد از گل دوم عقب نشست و با ۴ مدافع، ۵ هافبک و فقط مسی در خط حمله بازی کرد.
در این شرایط پر سر و صدا نمیتوانید از کنار زمین چیز زیادی به بازیکنان انتقال بدهید. شما قبل از بازی همه چیز را بررسی و پیشبینی میکنید، ولی با شروع بازی همه چیز متعلق به بازیکنان است. گل تساوی ما که روی سانتر مدافع چپ (هرناندز) و والی مدافع راست (پاوار) زده شد، چیزی نیست که بتوانید در تمرینات کار کنید. این فراتر از وظایف بازیکن و ناشی از نبوغ آنهاست. بعد از گل تساوی، سرعت بازی را بالا بردیم و دو گل متوالی زدیم.
آگرو زمانی تعویض شد که ۲-۳ پیش بودیم. او قرار بود مهاجمان آرژانتین در محوطه جریمه را بیشتر کند و آنها به ۲-۴-۴ تغییر سیستم دادند. ولی ما تنها دو دقیقه بعد از ورودش گل چهارم را زدیم تا حاشیه امنیتمان بیشتر شود.
دو مدافع میانی ما مأمور مهار آگرو بودند و این به مسی آزادی عمل بیشتری میداد، ولی لازم بود که توپ به او برسد. ما مرکز زمین را کاملاً قفل کرده بودیم (تنها دو پاس ماسکرانو و ۴ پاس بانگا به مسی رسید). تعویضهای من بیشتر برای جانشینی بازیکنان خسته بود و برنامه بازی ما تغییری نکرد.
بازی در وقت اضافه ۳-۴ شد. ما دوباره خیلی عقب رفته بودیم و مسی برای اولین بار کمی زمان و فضا داشت تا پاسی در عمق برای آگرو بفرستد. جایگیری مدافعان ما هم خوب نبود و واران و پاوار در فاصلهای نبودند که واکنش مناسبی نشان بدهند.